Witam serdecznie Koleżanki i Kolegów blogerów. Z pewną nieśmiałością wkraczam w krainę nowej jakości blogowania i niesmiało proponuję swoje skromne artykuliki na temat telewizyjnych seriali. Jest to kontynuacja moich "dokonań", które realizowałem w "salonie24", z którym definitywnie sie rozstałem dzieki "twórczej działalności" administracji tego salonu i niespotykanej wcześniej epidemii chamskiego komentowania. Zdajac sobie sprawę, że na portalu "szkolanawigatorów.pl" teksty poruszaja sprawy niezwykle ważne i poważne, pisane przez blogerów, o których smiało mozna powiedzieć - zawodowcy, mam obawy co do akceptacji przez społeczność portalu tekstów nieco "lżejszych". Może na poczatek wkleję sukcesywnie kilka ostatnich notek, które opublikowałem na S24, a niektórzy z Was być może już je czytali. No to zaczynam.

Nie wiem czy Szanowne Koleżanki i Szanowni Koledzy wiedzą dlaczego upadła III Rzesza. Otóż ona upadła w wyniku heroicznej walki narodu niemieckiego z narodem nazistów. Tak jakoś się złożyło, że w III Rzeszy żył sobie ciemiężony naród niemiecki i prześladujący go krwawo naród nazistowski, skupiony wokół niejakiego Hitlera Adolfa, który sam się wybrał na Kanclerza, wbrew woli ogółu. I ten wycinek historii pokazuje nam wybitne dzieło niemiecko–brytyjsko-francuskie pod tytułem „Alone in Berlin”.

Fabularny film rozpoczyna się w roku 1940 w Berlinie i poznajemy tam małżeństwo Quangel, których syn, żołnierz Wehrmachtu ginie na froncie we Francji. Skutkiem tego jest postanowienie Państwa Quangel o walce na śmierć i życie z nazistowskim reżimem. Wojnę prowadzą za pomocą ręcznie pisanych pocztówek, które później rozprowadzają po całym Berlinie. Wypisują na nich treści, które mają wstrząsnąć niemiecką społecznością i spowodować masowy sprzeciw wobec Adolfa H. Na przykład: „Hitler zamordował mojego syna, twojego też zamorduje - podaj dalej”. Jak wynika z filmu w ciągu około czterech lat wyprodukowali tych karteczek 280 sztuk, czyli wystarczająco dużo aby reżim ze strachu narobił w gacie. Nawet do głowy im nie przyszło, że prawie 100% tych karteczek od razu wylądowało w Gestapo, gdzie zastraszeni przez nazistów Niemcy hurtem je zanosili. Oczywiście ze strachu, a nie z poczucia obowiązku i lojalności. A Gestapo wiadomo, od razu śledztwo z najwyższymi priorytetami. Ale gdzie tam. Frau i Herr sprytni są niczym Mata Hari. Wodzą za nos tych nazistów jak jakiś chłopców w krótkich majtkach. Aż do roku 1943. Niestety Herr Quangel gubi karteczki w swoim zakładzie pracy i sprawa „się rypła”. Aresztowanie, przesłuchanie, sąd, gilotynka ciach i po sprawie.

Film w sposób prymitywny i beznadziejnie głupi próbuje na siłę udowodnić, że niemieckie społeczeństwo w znacznej części składało się z przeciwników Adolfa H. i robiło co mogło aby go szlag trafił. Mamy w tym filmie jeszcze sympatyczną Frau Rosenthal, prześladowaną przez nazistów, a ukrywana przez porządnych Niemców, sąsiadów z klatki schodowej. Ci sąsiedzi pomagają jej jak mogą, użyczają swoich mieszkań aby mogła w spokoju pospać, listonoszka przynosi jej konserwy i chleb, a pracujący w hitlerowskim sądzie sędzia profesor oddaje jej pokój na wieczne zamieszkanie. Niestety wredni naziści ja dopadają i staruszka uwalnia się od prześladowań wykonując dramatyczny skok z okna. Gestapowca prowadzącego śledztwo także rusza sumienie i widzą okrucieństwa kolegów z SS w proteście przeciwko wyżej już wspomnianemu Adolfowi H. rozrzuca te wszystkie karteczki z okna komendy Gestapo, aby każdy mógł je sobie poczytać.

Mogło by się wydawać, że film, w którym główne role grają Emma Thompson, Brendan Gleeson i Daniel Bruhl to musi być „coś” i to na poziomie więcej niż przyzwoitym. Aż szkoda tych aktorów. Pewnie nie wiedzieli, że każą im grać w filmie na poziomie szkolnego lub nawet przedszkolnego teatrzyku. W sumie dostajemy poprawną politycznie produkcję, słabą i w formie tak beznadziejnej, że aż trudno uwierzyć, że był jakiś chętny do wyłożenia takiej kasy. Bo to, że kasa była i to duża, świadczy dopracowana do perfekcji strona scenograficzna i kostiumowa i tutaj widać rękę współproducentów brytyjskich, którzy znają się na tej robocie jak mało kto. Aktorzy głównych ról wyciskają z siebie ostatnie poty aby cos z tego scenariusza wycisnąć i wychodzi im to raczej średnio. Pozostali pojawiają się, wrzeszczą „Heil Hitler” lub coś tam innego po niemiecku i znikają. Film jest anglojęzyczny i oni tam tak gadają po angielsku aby wszyscy myśleli, że gadają po niemiecku. Oczywiście twórcom nawet nie przyszło do głowy aby w filmie było chociaż trochę napięcia i dramatyzmu. Pełno w nim truizmów i beznadziejnych dialogów. Jeżeli ten film miał być jakimś rozliczeniem niemieckim z przeszłością to jest to rozliczenie wyjątkowo infantylne i głupie. Jeżeli ten film ma na celu pokazanie Niemców w okresie IIWŚ w wersji „light” to powinni takich filmów kręcić więcej. I tak na nikim nie zrobią wrażenia. Na festiwalu berlińskim w 2016 roku film ten został wybuczany przez publiczność i to jest najlepsza recenzja tego kuriozalnego dzieła.

Poza tym my oczywiście znamy prawdę. Nazistów rozwalił polsko-ruski pies Szarik z pomocą dzielnego polskiego funkcjonariusza NKWD Hansa Klossa, z rozpędu zbrodniczo rozwalając przy okazji przeciwnych Adolfowi H. Niemców, robiąc im taką krzywdę, że pamiętają nam to do dzisiaj.

---

tagi: alone in berlin  seriale 

	wroclawski
	25 czerwca 2017 21:31

15     1521    5 zaloguj sie by polubić